Լեոնիդ Ենգիբարյանի նամակը Տասնինը տարեկան աղջկան
Տասնինը տարեկան ես։
Դու խաղում ես պինգ-պոնգ, գնում ես բար ընկերներիդ հետ եւ ճոճում ես ոտքերդ՝ նստած բարձր աթոռակին։
Դու տասնինը տարեկան ես։
Տասնինը տարի առաջ ես տարա առաջին մեծ հաղթանակս ռինգում եւ ծիծաղեցի բոլոր նրանց երեսին, ովքեր տխուր ինձ ասում էին․ «Առաջին հաղթանակը նաեւ առաջին քայլն է դեպի պարտություն»։
Տասնինը տարեկան ես, եւ գրեթե նույն այդ տարիքին է տղան, ում հետ ես վաղը ռինգ եմ դուրս գալու։ Նա հիմա քո կողքին է, իսկ դու ինձնից հեռու՜-հեռու՜ ես․․ Տասնինը տարի երկարությամբ հսկայական մի սանդուղք
է
բաժանում
մեզ,
հարյուրավոր
աստիճանավանդակներ՝
ռինգեր,
որոնց
վրա
ես
ամեն
անգամ
նորից
ու
նորից
նվաճում
էի
վեր
բարձրանալու
իրավունքս
եւ
ահա՝
բարձրացել
եմ։
Քեզ դուր է գալիս թեք ուսերով ինքնավստահ այդ տղան՝ հռչակավոր Ն-ի գլխավոր մրցակիցը։ Ես եմ այդ Ն-ն։
Իսկ ես կցանկանայի ցատկել բոլոր անդունդների եւ աստիճանների վրայով, խաղալ քեզ հետ պինգ-պոնգ եւ հիանալ քո ոտքերով, երբ դու ճոճում ես դրանք բարում՝ նստած բարձր աթոռակին։
Միթե չես հասկանում, որ ես չեմ զգում այդ անիծյալ տարբերությունը, չես հասկանում,
որ
ես
տասնինը
տարի՝
առաջին
հաղթանակի
օրվանից
սկսած,
սպասել
եմ
քեզ․․․
Ոչ,
դու
չես
հասկանում
եւ
չես
տեսնում
ինձ․
դու
տասնինը
տարեկան
ես։
Վերջ։ Արդեն ուշ է, պետք է գնամ․ վաղը մարտի եմ։ Եւ ես կհաղթեմ, անպայման կհաղթեմ, չէ որ այդպես անհույս արդեն պարտվել եմ։
