Մենք քիչ ենք սակայն մեզ հայ են ասում....
Մենք քիչ ենք սակայն մեզ հայ են ասում։
Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում։
Պարզապես մենք էլ պի՛տի ընդունենք
Որ մե՛նք միայն մենք Արարատ ունենք
Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սեւանում
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել
Քարից շինել ձուկ եւ թռչուն՝ կավից
Ուսուցմա՛ն համար եւ աշակերտել
եղեցկի՛ն
Բարու՛ն
Վսեմի՛ն
Լավին
Մենք քիչ ենք սակայն մեզ հայ են ասում։
Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում
Պարզապես մեր բախտն ուրիշ է եղել
Պարզապես շատ ենք մենք արյուն հեղել.
Պարզապես մենք մեր դարավոր կյանքում
Երբ եղել ենք շատ
Ու եղել կանգուն
Դարձյա՛լ չենք ճնշել մեկ ուրիշ ազգի
Ո՛չ ոք չի տուժել զարկից մեր բազկի։
Եթե գերել ենք՝
Լոկ մեր գրքերով.
Եթե տիրել ենք՝
Լոկ մեր ձիրքերով
Պարզապես մահն է մեզ սիրահարվել
Իսկ մենք ինքնակամ նրան չենք տրվել։
Ու երբ ճարահատ մեր հողն ենք թողել՝
Ուր էլ որ հասել որտեղ էլ եղել
Ջանացել ենք մենք ամենքի՛ համար.
Շինել ենք կամուրջ
Կապել ենք կամար
Ամեն տեղ հերկել
Հասցրել բերքեր
Ամենքին տվել մի՛տքառա՛ծ երգե՛ ր՝
Պաշտպանել նրանց հոգեւոր ցրտից
Ամեն տեղ թողել մեր աչքից՝ ցոլանք
Մեր հոգուց՝ մասունք
Եւ նշխար՝ սրտից
Մենք քիչ ենք այո՛ բայց կոչվում ենք հայ —
գիտենք դեռ չանցած վերքերից տնքալ
Բայց նոր խնդությամբ ցնծալ ու հրճվել.
գիտենք թշնամու կողը մխրճվել
Ու բարեկամին դառնալ աջակից.
Դուրս գալ մեզ արված բարության տակից՝
Մեկի փոխարեն տասն հատուցելով
Հօգուտ արդարի եւ արեգակի
գիտենք քվեարկել մեր կյանքով նաեւ
Բայց թե կամենան մեզ բռնի վառել՝
Մենք գիտենք մխա՛լ — եւ կրակ մարել.
Իսկ եթե պետք է խավարը ցրել՝
գիտենք մոխրանալ որպես վառ կերոն.
Եւ գիտենք նաեւ մեզ կրքոտ սիրել
Բայց ուրիշներին միշտ էլ հարգելով
Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում
Բայց մեզ էլ գիտենք —
Մեզ հայ են ասում։
Եւ ինչու՞ պիտի չհպարտանանք
Կա՛նք։ Պիտի լինե՛նք։ Ու դեռ – շատանանք
Պարույր Սևակ
