ArmenianHandmade.com

Կարապետ Ավագյանը առաջինն է և դեռևս միակը Հայաստանում, ով զբաղվում է ամբողջ աշխարհում մեծ պահանջարկ ունեցող Ալոե դեղաբույսի լայնամասշտաբ աճեցմամբ:

Կարապետի ջերմոցն արտաքնապես սովորական է, սակայան իրականում, այն յուրօրինակ լաբորատորիա է, որտեղ արդեն կայացել են մի շարք գիտական փորձեր, ուսումնասիրություններ և հետազոտություններ, և այդ ամենը կատարվել է ոչ թե «թղթի վրա», կամ տեսական աշխատանքներում, այլ գործնականում:

Նրան հաջողվել է ստեղծել Հայաստանի պայմաններում այդ արևադարձային բույսի աճեցման տեխնոլոգիան, ինչը վերջին 25 տարիների ընթացքում դեռևս ոչ մեկի չեր հաջողվել:

Կարապետի ջերմոցը` այդ ամենի խոսուն վկան է, և կապշեցնի` կստիպի ցնցվել ու պատվել սառը քրտինքով, ամեն մի սնահավատի, ով կհամարձակվի հայտնվել այդտեղ:

Պարզվում է, որ Հայաստանի հողը կարելի է «հարմարեցնել» այդ թանկարժեք արևադարձային դեղաբույսն աճեցնելուն: Հայաստանը կարող է Ալոե դեղաբույս, այդ թվում նաև Ալոեից ստացված խյուսեր, փոշիներ և խտոշարակ` սիրոպ ներմուծողից և սպառողից վերածվել արտադրողի և արտահանողի` դեպի այլ երկրներ:

Պարզվում է նաև որ Կարապետ Ավագյանի Ջերմատնտեսությունն անգամ ի վիճակի չի սպառել Ալոե դեղաբույսի Հայաստանյան պահանջարկի կեսն անգամ:

Գյուղատնտեսն այժմ զբաղվում է Ալոեի սածիլների, 4-5 տարեկան բույսերի և տերևների մանրածախ վաճառքով, սակայն պատրաստ է իր գիտելիքները կիսել բոլոր նրանց հետ, ովքեր կհամաձայնվեն նրա հետ միասին ևս մեկ, կամ մի քանի ջերմային տնտեսություն հիմնել, կամ գնելով մեծաքանակ սածիլներ` մեկնարկել սեփական բիզնեսը:

Մանրամասների համար` կարող եք զանգահարել` (041) 33-03-01

Նյութը և ֆոտոշարքը` Հայկ Կիսեբլյանի

Հին Խնձորեսկի երկու «ափերը» միացնող ճոճվող կամուրջը կառուցվել է 2012 թվականի հունիսին: Կամրջի երկարությունը 160 մետր է, բարձրությունը` 63 մ, քաշը` մոտ 14 տոննա:

Կամուրջից երևում են ոչ միայն Խնձորեսկի չորս եկեղեցիները, այլև նշանավոր «Ինը մանուկի» աղբյուրը:

Ըստ հին մի ավանդության` երբ հերթական անգամ Խնձորեսկի վրա հարձակվում են թշնամիները, գյուղի կանայք ու աղջիկները տղամարդկանց հետ պայքարում են պաշարումից ազատվելու համար: 

Պայքարի ընթացքում զոհվում է ինը երեխաների մայր, այրի Սոնան: Նրա հայրը` ուստա Օհանը, գյուղի կենտրոնական թաղում` Պիծիձորում, ուր հսկա ընկուզենու արմատներից ջուր էր ծորում, հիասքանչ կամարով և շքեղ թասով աղբյուր է կառուցում` նվիրելով իր աղջկա հիշատակին և ի բարօրություն ինը որբերի, Ավարտելով աղբյուրի կառուցումը՝ ուստա Օհանը դիմել է սրբին. «Այ սուրբ աղբյուր, աղաչանք եմ անում, թող աղբյուրի ջուրը դառնա մեր Սոնայի կրծքի կաթը և պահպանի որբացած թոռներիս… »:

Աղբյուրի թասը կնոջ կուրծք է հիշեցնում, որից ջուր հնարավոր է խմել միայն խոնարհվելով և երկու ձեռքով հենվելով գետնին: